Се сеќавам кога се запознавме.
Веднаш во тебе препознав нешто што знаев дека ќе ми го промени животот.
Се сеќавам кога се запознавме. Веднаш во тебе препознав нешто што знаев дека ќе ми го промени животот. Имаше неверојатна харизма и енергија. Ме привлече и станавме пријатели. Излеговме на состанок. Вечеравме, се смеевме и разговаравме. Се чувствував прекрасно. Јадевме сладолед и разговаравме до доцните часови. Секој ден, секоја авантура и секој нов момент беше како сон. Но најтешкиот дел од соништата е кога ќе се разбудиш. Ти имаше момче, но и откако раскина со него, иако бевме блиску, зборовите не излегуваа од нашите усни.
Ти сакаше вистинска и стабилна љубовна врска, а јас се плашев. Иако постојано ме правеше среќен, не направив ништо. Не бев способен. Не си дозволував да се заљубам, зашто веќе премногу пати бев повреден. Чекав и гледав, надевајќи се дека мојата душа ќе се охрабри, но сепак те гледав како излегуваш со друг. Некој кој умееше да ти пружи безусловна љубов. Некој кој до тебе беше и во добри и во лоши времиња. Некој на кој не му беше грижа за статусот и егото. Најде друг. Најде некој подобар. Иако понекогаш работите не завршуваат како што сакаме, не можам да го отстранам чувството дека дозволив да си замине нешто толку големо. Сакам да бидам среќен поради тебе и твојата врска, но тажен сум поради себе.
Тажен сум што не бев храбар да одберам љубов. Тажен сум затоа што те одбрав дури откако си замина. Засекогаш ќе останам анонимен и полн со неискажани чувства.
