Знам како е да се трудиш да ги задржиш солзите додека лежиш сама во темна соба.
Знам како е да се чувствуваш неверојатно неразбрана.
Знам како е да се чувствуваш дека постојано се преправаш да бидеш нешто што не си.
Знам како е да не сакаш да ги разочараш луѓето коишто ги сакаш.
Исто знам дека е истоштувачки. Како? Затоа што сум уморна. Уморна од тоа да се чувствувам умствено истоштена.
Имаш чувство како тоа да те гуши, нели? Полека се давиш во темнината, наместо да пуштиш твоите чувства да излезат надвор.
Боли, нели? Боли до точка кога напливот на чувства предизвикува физичка болка во твоите гради.
Се што можам да кажам е дека не си сам. Не си сама. Сите сме во ова заедно…
Прочитај го и ова:
Кога ќе ги изгубиме своите родители… >>
Зошто болат раскинувањата и уништените пријателства?
Колку навистина сме среќни? >>
Си одиш. А секој ден ме боли сѐ повеќе и повеќе >>
