За моите другарки од средно училиште: „Одвај чекавме да пораснеме, да матурираме, но сега би дале сé да се вратиме назад!“

Тргнав во права година средно, како сега се сеќавам почуствува немир, нервоза и нелагодност кога влегов во зградат на мојата гимназија.

Се ми беше чудно, раздвижено, а јас бев игубена..

Се сеќавам на хаосот и гласната смеа во ходниците, до стравот да не бидеме следни кои ќе морат да ја решат задачата на табла, до неконтролираното смеење на сред часот. Од трапавото препишување, до заедничкото учење и сите драми и кавги.

Вие ми се најдовте и во добри и лоши се имавме еден со друг.Мојата поддршка, мојата причина да се смеам гласно и со солзи. Да не бевте вие, не знам како ќе ги поминев тие луди, збунувачки години, полни со лекции.

Се сеќавате одвај чекавме да пораснеме, да матурираме. Но, години подоцна, би дале сè за да се вратиме назад.