Тивката клавирска нота згасна – животната приказна на Матија Дедиќ, син на Арсен и Габи, човекот што ја продолжи музичката светлина и замина прерано
Светлината и музичкиот талент што ги понесе од своите родители, ги рашири низ светот. И ги предаде на својата ќерка, како аманет.
Светот на музиката и тишината денес ги измеша своите граници. Почина Матија Дедиќ – истакнат џез пијанист, композитор, син на легендите Арсен Дедиќ и Габи Новак, уметник што својот живот го посвети на звуците, но и на тишината меѓу тоновите, на емоцијата што не се кажува, туку се чувствува. Имаше само 52 години. Прерано за човек што допрва имаше уште многу да каже, а толку многу веќе рече без зборови – само со пијано и со срце.
Роден во Загреб во 1973 година, Матија уште од мали нозе бил опкружен со музиката. Во домот на Арсен и Габи, каде зборовите често беа стихови, а секојдневието имаше музичка подлога, тој од најрана возраст го впиваше уметничкиот дух.
Но, иако беше „син на“, неговиот пат не беше лесен. Не сакаше да живее во сенката на татковото име. Ниту да ја експлоатира славата на мајката. Сакаш или не, кога ќе се родиш во такво семејство, или ќе те проголта тежината на очекувањата, или ќе изградиш нешто свое. Матија го избра второто.
По студиите по класично пијано, се одлучи за џез и замина во Грац, Австрија, каде дипломираше на престижна музичка академија. Таму ја пронајде својата уметничка слобода, создаде свој глас, свој ритам. Џезот не му беше само жанр – беше простор на вистинска интерпретација, на слобода и лична емоција. Во него, Матија ја најде својата вистина.
Соработуваше со најголемите џез музичари во регионот и пошироко. Неговите концерти беа искуства, не само настани. Публиката не го следеше само со уши, туку со затворени очи и отворено срце. Беше вешт, виртуозен, но никогаш студен. Секогаш искрен. Секогаш длабок.
Најемотивниот белег во неговата кариера беше албумот „Матија му свири на Арсен“. Тоа не беше само почит кон татка си. Беше исповед, тага, љубов, благодарност. Беше музички разговор со таткото кој го нема, но и понатаму постои низ песните. Тој албум освои шест награди „Порин“, но поважно – ги освои срцата на оние што изгубиле родител, љубов, глас што недостасува. Тој им даде звук на тие тишини.
Во личниот живот, Матија беше татко. Неговата ќерка Лу е младата надеж што ја понесе фамилијарната музичка искра. Таа долго време ја криела желбата да стане пејачка, можеби токму поради стравот од споредби, од бремето на името Дедиќ. Но татко ѝ бил тука. Тивок, но одлучен водич. Со нежен пристап ја вовел во светот на музиката.
Лу боледува од дијабетес тип 1, но никогаш не се откажа од своите соништа. Нејзиниот татко беше нејзина сила, нејзин учител и најголем поддржувач.
Последните години од животот Матија ги минуваше повлечено, но активно. Работеше на нови проекти, свиреше со посветеност, зборуваше ретко, но мудро.
Во едно интервју рече: „Среќата не ти е дадена. Ја градиш. Ја создаваш со она што го љубиш.“ За него, тоа беше музиката. Тоа беше Лу. Тоа беше споменот на Арсен. Беше љубовта кон животот – со сите болки и убавини.
Смртта на Матија не е само загуба за неговото семејство, туку и за цела генерација што низ него ја виде можноста дека уметноста може да биде чиста, тивка, длабока. Дека наследството не се носи само преку име, туку преку дело.
Во овие часови на болка и неверување, музиката на Матија останува. Неговите клавиши нема веќе да звучат нови мелодии, но она што го остави – не се заборава. Тоа живее во секоја пауза меѓу ноти, во секој здив што се слуша од пијаното. И во секое срце што знае да чувствува.
