Пред две години, филмот „Тома“, го освои целиот Балкан.
фото архива
Со стиховите на Тома се тагува и се радува, се плаче, и пие и се заљубува, бидејќи речиси и да нема човек чија душа не ја допираат, по што тој останува славен и по неговата см.рт.
фото архива
Иако поминаа три децении, приказните за неговиот живот не престануваат да се прераскажуваат.
Непреболениот изведувач на народна музика, Тома Здравковиќ кој носеше посебна емоција во гласот, стана легенда на овие простори за кого се раскажуваат многу приказни.
фото архива
Филмот базиран на неговата животна приказна, привлече големо внимание, а веднаш откако хитот на Бјелогрлиќ се појави во кината, Тихомир Поп Асановиќ, клавијатурист на легендарната југословенска рок група „Тајм“, проговори за неговите спомени со Здравковиќ.
фото архива
Тома својата кариера ја започнал токму со него. Тоа беше во 1965 година, кога и двајцата беа млади музичари, а неговите сеќавања се многу интересни и беа откриени нови детали за животот на Тома.
– Кон крајот на 1965 година и почетокот на 1966 година, заедно со Тома настапував шест месеци – се присети тогаш Асановиќ и продолжи:
фото архива
– Тој простор го нарекувавме Градски подрум, но тоа беше Синдикалниот дом во Белград, кој имаше посебна сала во подрумот. Настапувавме шест дена во неделата, слободни бевме само во понеделник. Инаку, таму свиреа „Господа и браќа Јелиќ“, подоцна се викаа ЈУ група, рокерите свиреа од 16 до 19 часот, а ние настапувавме од 20 до полноќ.
За тоа како се споиле првите рокери од тоа време и оние од светот на народната музика, Асановиќ вели дека имал среќа да свири со Тома Здравковиќ како млад рок-музичар и научил многу. Асановиќ од Скопје дошол во Белград во 1965 година.
фото архива
-Имав 17 години и барав работа, а таму каде што се собираа сите музичари, актери и менаџери прашував за свирки. Ми препорачаа да контактирам со Тома бидејќи неговиот пијанист имаше скршени два прста. Свирев на некој стар Steinway кој беше целосно неконтролиран, па постојано молев да се штима како што треба.
– Тома тогаш знаеше да ми каже да му покажам акорди на пијано, еден час пред настапот, па вежбавме десет дена. Беше многу надарен. Тој самиот пишуваше текстови и мелодии, имаше песни кои подоцна станаа популарни, но во тоа време сè уште немаше снимено ништо.
фото архива
Тој густ распоред имаше и предности и недостатоци, а на музичарите не им беа непознати ниту пороците, за што беше свесен и Поп Асановиќ.
– Многу се дружевме, Тома секогаш беше елегантен, имаше неколку костуми и кошули и секогаш носеше вратоврска. Но, тој сакаше и да пие. Често одеше на коцкање со тие мангупи на Дорќол. Таму беше и Лепа Лукиќ и сите тие млади пејачки, тие коцки се фрлаа. Доаѓаше утредента на ручек без пари и велеше:
фото архива
„Попе, дај плати еден грашок со колбаси“ . Беше боем и голем пејач, имаше толкава моќ што беше фасцинантно… Имаше многу профит бидејќи се пееше по нарачка, а песните беа платени. Сите беа староградски песни, а тој знаеше да вклучи некои од неговите авторски песни што претходно ги научивме да ги свириме. И публиката веднаш би ги прифатила, тоа беше неверојатно. Луѓето седеа на масите, нарачуваа вечери, секоја вечер беше преполно, особено во петок и сабота. Реакциите на публиката беа одлични, а некои песни успеавме да изведеме четири или пет пати во текот на вечерта. Едната маса нарачува нешто, а другата контра, и секогаш е така, па беше малку досадно да се пушта иста песна неколку пати. Но, тоа беше голема заработка, особено за мене како млад музичар. Тоа беше училиште кое ми донесе сигурност, искуство и рутина – истакна Асановиќ и додаде: – Како и во секоја работа, мора да имаш практики.
фото архива
– Но Тома беше толку упорен што беше неверојатно. Пред да заминам, ручавме заедно и ми рече: „Утре си одиш, штета е, но ќе се видиме, сигурно ќе успееш“.
Откако поминаа седум-осум години, Асановиќ настапуваше со групата „Тајм“, која тогаш го издаде својот прв албум, во горната сала на Синдикалниот дом во Белград. Затоа, кога „ успеа“, му беше мило што на тој концерт во 1973 година се појави Тома Здравковиќ и го потсети:
„Се сеќаваш ли дека ти кажав дека еден ден и јас и ти ќе успееме“.
фото архива
Клавијатуристот спомна и еден детаљ од навиките на Тома Здравковиќ кои го одредиле неговиот животен стил.
– Имаше навика за која не се знае доволно, никогаш не одеше да спие пред пет или шест наутро. Тој ноќен живот подоцна на некој начин го уб.и.
Асановиќ откри дека Тома пиел бидејќи секоја вечер морал да трпи пеење по три до три и пол часа, а бил под притисок.
– Големата заработка секоја вечер се собираше во футрола за виолина што стоеше на клавир и беше исполнета со тогашни динари – вели Асановиќ и додава:
фото архива
– Заработката беше неверојатна, можевме да купиме нова кола за еден викенд свирење. Сепак, многу пари исчезнаа кога компанијата се пресели на друга локација, иако Здравковиќ подоцна спомна дека малку се ослободил од коцката. Неколку вечери успеа да дојде и Шабан Шаулиќ, тој веќе беше голема ѕвезда, а Лепа Лукиќ отпеа и неколку песни со Тома. Тоа беше негово друштво.
фото архива
– Жал ми е што режисерите на филмот не контактираа со повеќе луѓе за да дознаат повеќе детали за Тома, но од друга страна ми е драго што како млад рок-музичар имав чест и привилегија да работам со него.
