Мојот живот минува во заштеда на пари, нерви и сила – и повторно немам ништо. Подобро да го потрошам.
Советот на оваа мудра и искусна баба (83) е всушност дел од писмото што таа го испратила до нејзината пријателка. Писмото го пренесуваме во целост: „Повеќе читам, помалку бришам прашина. Седам во дворот и се восхитувам на погледот, а плевелите во градината веќе не ми пречат. Поминувам повеќе време со семејството и пријателите и работам помалку.
Животот треба да биде модел на пријатни искуства, а не издржливост. Сега се обидувам да ги препознаам тие моменти и да ги ценам. Мојата теорија е дека ако изгледам успешно, можам да потрошам 28 долари на една мала торба за намирници. Не го штедам мојот најдобар парфем за специјални забави, туку го ставам и кога одам до продавница. „Еден ден“ и „наскоро“ ја губат својата вредност во мојот речник. Ако вреди да се види, слушне или направи нешто, сакам веднаш да видам, слушнам, направам.
Не знам што би правеле другите ако знаеја дека нема да бидат тука утре, што сите ние ги сметаме здраво за готово. Мислам дека би ги повикале членовите на семејството и неколку блиски пријатели. Можеби ќе поканат неколку поранешни пријатели да се извинат и да ги срушат оградите од минатото.
Се трудам многу напорно да не штедам, да не се воздржувам. И секое утро кога ќе ги отворам очите, си велам на себеси дека е нешто посебно. Секој ден, секоја минута, секој здив е подарок. Можеби нашиот живот стана поинаква песна од онаа што ја замисливме. Но, сè додека сме тука, сепак можеме да танцуваме “.
