Имам многу спомени од моето родно место. Таму ги имав моите први симпатии, таму научив што е болка, но и што е љубов. Во моето родно место научив многу вредности кои денес ме градат како човек. Но, во текот на моето растење сфатив и уште една работа: Таму не можам да го продолжам моето надоградување, не гледам просперитет.
Не гледам просперитет во место каде што секоја втора куќа е празна, а секој месец се затвора нова продавница. Не гледам напредок таму каде што повеќе не се гради, а младите бегаат во туѓина.
Моето родно место ми буди многу сеќавања и емоции. Секогаш со жал се присетувам на сите детски игри поминати на улиците каде што се слушаше детскиот џагор и каде што родителите работеа наутро, а попладне се правеа седенки, се пееја песни и се остануваше до доцна навечер.
Сега ги нема маалските собиранки, зашто младите коишто останаа се презафатени работејќи од утро до мрак, а повеќето се отселија, барајќи подобри услови за себе и за своите поколенија. Го сакам мојот роден крај кој мириса на љубов, но не гледам раст и поттик за чекор понатаму.
Ја носам во себе сета љубов кон него, но морам да продолжам, морам да излезам од границите каде што никој ништо не ми ветува…
