Јас сум тој што продадов сè и се преселив со своето семејство од Македонија.
Минувавме низ царинска контрола на скопскиот аеродром и заминавме за нов живот. Мислите ми беа во магла, јас бев храбар, убедувајќи се дека откажувањето и враќањето не се опции.
Нервозата беше на својот врв, затоа што одењето низ портите на рајот беше на дофат, но сепак толку далеку. Пред пултот за иселување, ги проверував визите и пасошите. Младиот полицаец ги зеде нашите пасоши, и ме праша каде ќе престојуваме ни стави печат за добредојде во Канада. Се чувствуваше како да дипломиравте на колеџ или слично.
Првите денови во Канада беа позитивна енергија; авантура, драги роднини нè пречекаа како во хотел со пет sвезди, помагајќи ни со совети, трчање наоколу, дружење и беше лето. Кратки ракави, цвеќиња, скара, пинг-понг, прошетки. Ја искусивме долго заборавената срдечност на Југославија пред војните во 90-тите. Сето тоа изгледаше како одмор. Тие не ја разбраа целосно длабочината на нашите причини за емиграција, ниту кризата што беше на сите нивоа во Мкаедонија, а ние не ги фативме (она што нè чекаше), придобивките и начинот на живот во Канада. Останавме со нив околу два месеци додека не успеавме да се храниме, а нашата благодарност остана вечна.
Луѓето изгледаат поинаку, без агонијата на нивните лица, тинејџерите изгледаат многу помлади, повеќе наивни. На петнаесетгодишна возраст, сè уште се играат лего-коцки. Тие прераснуваат во добри луѓе. Еве, да речеме веќе шеста година не слушнав некој да свири нервозно низ улиците на Торонто. Премногу голем град, светска метропола, во центарот се случуваат и разни прослави, луѓето велат дека токму овој град е опуштена верзија на Њујорк.
Првата година имавме милион смешни ситуации. Кажете, на пример, гласно озборување на македонски јазик, а еден црнец ни кажа слушајќи не: „Здраво, ја сум ја посетил Македонија.“ Застанав да си купам сендвич и да не се бламирам и да го задржувам редот зад себе му реков на човекот дај те ми го тоа првото што го кажавте.Па така добив чуден сендвич како деца да го правеле…Одам кај фризерот, па ме прашува какви фризура сакам не се разбравме добив некоја нова сосема поинаква од таа што ја барав ама, јас сепак го почестив човекот 7 долари, се разбира, значи скоро двојно поголема од цената. “Keep the change”, јас бев многу задоволен. Дури и денес немам мој фризер, чиста лотарија секој пат.
Кај лекарот еднаш ги спуштив пантолоните, наместо да го завиткам за ЕКГ, сестрата излезе од собата, комедија ….
Во раните денови, требаше да се направат многу работи: англиски тест, пријавување во институции, вадење документи, запишување деца во во училиште. Отворање сметка, повторно возење. Сите активности беа водени како подмачкани, во споредба со македонските институции. Некоја релаксација, срдечност, со насмевка од уво до уво, гледајќи во вашите очи со голема грижа и разбирање и што е најважно – волја и решеност да се стави крај на сè и да се најде решение.
Во подоцнежните години, навикнати се стандарди на љубезност, успеав да ги завршам работите со насмевка. Да речеме дека го регистрирам автомобилот без ниту еден документ.
Систем кој работи до точка на лудило, поедноставен и прилагоден на обичниот човек. Кога се движевме и менувавме адреси, ги извадив сите нови документи на Интернет – пристигна во поштенското сандаче.
Влегува во банка или каде било во апостолки, со маица на ремени, валкана од градилиштето и каллива или со шлем и опрема за безбедност. Изгледот не е важен, важно е човекот. Да разговараш со службеник е како да се биде шанкер: како животот, колку деца, дали го гледавте вчерашниот натпревар. Забележав и дека во Канада изговорениот збор ариори се смета за вистина, а луѓето генерално не го злоупотребуваат. Никој не претпоставува дека лажете.
