Милош Стојковиќ и неговите три ќерки живеат во селото Куршумлија во Бело Поље.
Тој вели дека Милица, Драган и Милена се негови деца, иако мајката на Милица се откажала и ја оставила со очувот Милош. Сестрите се грижат едни за други, живеат со својот татко и добиваат месечен приход од 11.000 динари. Милица секој ден пешачи по 15 километри во двата правца за да стигне на училиште.
Пред да стигне на училиште, таа ги придружува сестрите до старото дрво на дивата крушка, каде што нив ги собира училишно такси, и го продолжува своето патување кон училиште самостојно. Пред да се разделат кај старата круша, сестрите Драгана и Милена плачат и се грижат за Милица дали ќе стигне на училиште.
Сестрите и таткото се загрижени бидејќи таа оди сама на снег, дожд и ветер. Милош секоја вечер ја чека на половина пат затоа што обично нема улично светло.Марија Обрадовиќ, соученичка, вели дека Милица секогаш пристигнува пред другите ученици на училиште.
„Таа никогаш не е доцни. Нема отсуство. Таа е пример за тоа каков треба да биде еден ученик “, изјави Марија во емисијата „Експлозивни“ на телевизијата „Прва“. Милош ги сработува сите домашни обврски. Девојчињата велат дека дома секогаш ги чека топол ручек.„Што готвам? Компири, грав … Семејството е најважната работа на крајот“, вели Милош.
Желбата на Милош е неговите деца да бидат образовани и да станат добри луѓе.Девојките велат дека немаат желби.„Доволно за нас е да е жив и здрав нашиот тато“, велат сестрите. Милица има една желба и се надева дека ќе се случи.
“Сакам да се стекнам со диплома по психологија. Ја сакам таа наука”, рече Милица и на прашањето дали ќе има пари да оди на училиште, таа рече: “Јас ќе соберам, ќе дадам се од себе, морам, тоа е мојата голема желба”.
Милош, Милица, Драгана и Милена се надеваат дека утре ќе биде подобро…
