На почетокот мислиш дека ваквото однесвување ќе ти донесе нешто, па полека ти станува навика, каде се губиш самиот себеси.
Го губиш твоето „јас” за да ги задоволиш другите кои никогаш нема да направат нешто за тебе како ти што правиш за нив.
Кога ќе влезете во овој маѓепсан круг, сфаќате на крајот дека сте поврзани со размислувањето на другите, згора на тоа, стануваш зависен.
Животот започнува само кога ќе престанете да се прилагодувате на другите. Прво мислите дека луѓето се грижат за вас, но со текот на времето, овие луѓе навистина ви покажуваат колку тие се грижат за вас. Ги губите вашите соништа затоа што морате да се прилагодувате на нивните соништа, ги губате вашите првични чувства, бидејќи не можете да ги повредите, ја губите својата позиција, бидејќи не можете да им се спротивставувате, а потоа се прашувате зошто не сте задоволни.
Животот започнува само кога ќе престанете да се прилагодувате на другите. Но, треба да дојдете до ова, понекогаш на половина пат низ животот, кога ја разбирате оваа едноставна вистина и прашувате зошто не сте го разбрале пред тоа. Можеби мислевте дека го правите тоа затоа што сте голем човек, па затоа треба да им помогнете на другите, но на крајот сфаќате дека помошта не исполнува нечии желби и дека она што го правиш за некого воопшто не му е важно, и ако не си ти ќе бара нова жртва.
Човек мора да почне да гледа во себе, размислувајќи од перспектива на сопственото срце. Барајте ја вашата среќа во можностите што ги нуди вашиот живот, давајќи ви шанса да почнете секој ден колку што направивте грешки претходниот ден. Вие не треба да ги задржите сите луѓе што ги среќавате во вашиот живот, само зачувајте ја вашата уникатност и оригиналност и тие ќе бидат со вас.
