Тој само еднаш јавно зборуваше за неа, а за тоа има добра причина.
Креативниот директор на „Гранд“, Саша Поповиќ, почина на 1 март во болница во Париз, а беше погребан на 6 март на Бежанијските гробиштата во Белград.
Јавноста за прв пат имаше можност да ја види неговата постара сестра Нена, која постојано беше со Сузана, ќерката и посинокот на Поповиќ.
– Требаше да заминам пред него – рече таа по смртта на Саша, пренесува српски Нпортал.
Бев многу близок со сестра ми
Саша ја почитувал желбата на својата сестра, и не ја разоткрил јавно, а само еднаш проговорил за неа за медиумите.
Детството Саша Поповиќ го поминал во новосадско семејство на свештеник, а своевремено за тој период зборувал со најубави спомени.
– Имав убаво детство. Некако на оваа возраст со милост се сеќавам на него. Ми се допадна фудбалот, не сакав училиште, но бев добар ученик. Го сакав фудбалот пред се, сакав да станувам рано, во 6, 7 и жонглирам, сам да ја удирам топката. Можев да го удирам фудбалот со главата 5.000 пати за да не падне. Младоста и детството ги поминав во капијата на црквата Николаев во Нови Сад, каде што дедо ми беше свештеник. Пораснав во црквена, парохиска куќа. И тројцата браќа на дедо ми беа свештеници, па јас потекнувам од свештеничка фамилија. Мајка ми Бранка беше домаќинка и се грижеше за мене и за сестра ми Нена, која беше пет години постара, со која бев многу близок – изјави Саша во емисијата „Из профила“.
Неговиот татко Константин бил музички надарен, свирел на пијано, гитара и хармоника, го убедувал Саша да се запише во музичко училиште. После тоа влегол во средно училиште во Нови Сад, но пред другарите му било непријатно да свири, додека наставничката не го открила.
– Следниот ден ја донесов хармониката на училиште и отсвирив неколку песни. Професорката ме пофали, па сите нејзини колешки ме замолија да свирам и на нивните часови.
Пријателите исто така беа воодушевени. Оттогаш, го носев инструментот со мене насекаде и го сакав! Но, веќе на 17 години морав да изберам дали да продолжам да тренирам фудбал или да се занимавам со музика. Ја избрав музиката – изјави еднаш за „Информер“ Саша.
– Сонував да свирам, првата професионална свирка ја имав на 18 години, на новогодишната ноќ во едно гратче во близина на Франкфурт. Со двајца пријатели свиревме три дена, гости беа само Германци. Сите заработивме по 3.000 марки. Имавме договорена цена од 1.000 марки, но добивме голем бакшиш – раскажува Саша за почетокот на музичката кариера.
За да ја исполни желбата на својот татко, се запишал на Правниот факултет во Нови Сад и стигнал до трета година и тогаш реши да се откаже.
– Жал ми е што беше строг. Шест месеци размислував како да кажам дека повеќе нема да учам. Кога им кажав, сфатија дека не ме интересира факултетот, влегоа во кола, отидоа во Трст, ми купија разглас, нова усна хармоника, оргула, засилувач, микрофони и се што ми треба! Потоа, во 1976 година потпишав тримесечен договор со хотелот „Путник“ – изјави тогаш креативниот директор на Гранд.
