Во времето кога сè се мераше „од око“, кога ручекот мирисаше низ целото маало и кога најслатко се јадеше на дрвена софра, постоеше еден рецепт кој не е запишан во ниедна книга. Го знаеја нашите баби, и секогаш го правеа кога внуците ќе дојдеа на село – дури и кога немаше „ништо“ во кујната.
Овој рецепт е срце, душа и традиција во еден глинен сад, длабоко вкоренет во македонската селска кујна. Денес, кога сите брзаме и забораваме што значи вистински вкус, време е да му дадеме нов живот. Верувајте – кога ќе го пробате, ќе сакате да го правите постојано.
Состојки (за 4 лица):
1 кг компири
2 големи главици кромид (може и млад кромид)
2 чешниња лук
200 г домашен или полутврд кашкавал
150 мл павлака (може и кисела, а може и павлака за готвење)
100 мл млеко
1 јајце
малку масло или маст (по автентично – маст!)
сол, црн бибер, буковец
малку мајчина душица или суво нане (по вкус)
Подготовка:
Компирите излупете ги и исечете ги на тенки кругчиња (како за мусака).
Ставете ги во вода со малку сол додека ги подготвувате другите состојки.
Кромидот исечете го на тенки полумесечинки и пропржете го на масло или маст додека не стане златен и мирислив. Додајте го ситно исечканиот лук на крајот и пржете уште 1 минута.
Во глинен сад (или во огноотпорен сад), почнете со еден слој компири, врз нив распоредете дел од пржениот кромид со лук, и наросете сол, бибер, буковец и малку мајчина душица. Повторувајте додека не ги потрошите состојките.
Во чаша измешајте јајце, млеко и павлака, добро изматете и прелијте ја смесата рамномерно врз целата тава.
Покријте со фолија и печете на 200°C околу 40 минути. Потоа тргнете ја фолијата, наросете рендан кашкавал врз тавата и печете уште 10-15 минути додека фати златна коричка.
Мал совет од баба ми:
„Не штеди на лук и не брзај во готвењето!“
Зошто да го пробате?
Овој рецепт не е само вкусен – тој носи емоција, сеќавање на времето кога сите бевме заедно на трпезата. Со мирис кој ве враќа во домот на нашите баби, со едноставни состојки кои денес изгледаат поскапоцени од било која модерна храна.
Ако сакате вистинска традиција на чинија – ова е тоа.
