Внимавајте што да НЕ направите и речете утре – го славиме светецот кој ни ги исполнува соништата

На 15 декември, православните верници се сеќаваат на Светиот пророк Авакум, осмиот од дванаесетте мали пророци од Стариот Завет.

Но во народната традиција, овој ден не е само обичен црковен спомен. Отсекогаш се сметал за тивок, внатрешен празник, ден кога сонот, мислата и зборот добиваат посебна тежина.

Старите луѓе верувале дека токму на денот на Свети Авакум соништата стануваат почувствителни од вообичаено. Не затоа што носат пророчки визии, туку затоа што лесно се нарушуваат. Затоа постоело едно строго непишано правило: соништата не се раскажуваат на овој ден.

Се велело дека лошиот сон, ако се изговори, може да најде пат кон јавето, а добриот, ако се сподели, ја губи својата сила и благослов. Сонот требало да остане таму каде што се родил – во тишината.

Денот бил поврзуван и со спиењето како состојба на душевен мир. Се сметало дека кој ќе легне по полноќ на 15 декември, може да си навлече немирни ноќи и долготрајна несоница. Затоа вечерта се минува мирно, без бучни разговори и без тешки мисли, како подготовка за длабок и спокоен сон.

Особено внимание се обрнува на децата. Се предупредува дека карањето на деца на овој ден остава трага во нивната потсвест. Се верува дека остар збор изговорен на 15 декември може да се врати како кошмар, немир или болежливост. Затоа мајките се повикувани на трпение, а домот треба да биде место на тишина и сигурност.

Свети Авакум во народната свест не бил пророк на громогласни пораки, туку на тивки знаци. Луѓето му се молеле не за чуда, туку за мирен сон, чиста мисла и заштита од внатрешен немир. Денот не е наменет за расправии, откривање тајни или за големи одлуки, туку за повлекување кон себе.

Така, 15 декември останува запаметен како ден кога е подобро да се слуша отколку да се зборува, да се молчи отколку да се објаснува, и да се спие навреме, со надеж дека тишината ќе донесе мир, а сонот што се мечтае само така ќе се оствари.