Ведрана Рудан со трогателен текст кој ќе ве промени или барем измести: Мамооо

Ви го пренесуваме во целост новиот текст од хрватската писателка Ведрана Рудан, која се бори со тешка болест, но тоа не ја спречува често да објавува животни написи од сопственото искуство на својто блог.

„Од длабок сон, спиев во болнички кревет, требаше да ме успие таблетата што сигурно ќе ме „сотре“, но ме разбудија женски крици. МААААААААМО… Се надевав дека е ноќен кошмар, но не беше. Жена, умирајќи, ја повикуваше својата мајка.

Ги ставив слушалките на уши и ја слушав Јасна Злокиќ како пее: „Јас сум скитница, не ме држи место…“ Мојата омилена песна, иако никогаш повеќе нема да скитам.

Подоцна, сестрите ми рекоа дека не умирала, само ѝ било „многу тешко“. Постара жена.

Направив анкета меѓу сестрите што со години работат на онкологија во Риека.

– Кого пациентите, кога им е тешко, најчесто повикуваат?

– Мајката, поретко Бога. Мајката, главно.

– Таткото никогаш?

– Никогаш.

Ова ме врати назад во минатото. Бев во четириесеттите кога мајка ми почна често да ми се јавува. Скоро секој ден. Нејзините повици ужасно ме нервираа.

– Зошто не се јавуваш?

– Мамо, се слушнавме вчера.

– Не сме се чуле со денови, никогаш не се јавуваш, јас секогаш морам да ти ѕвонам…

– Не мораш да ми ѕвониш…

– Кога не те слушам, мислам дека ти се случило нешто.

– Што може да ми се случи? Работам како коњ, доаѓам дома, деца, маж… Не го разбираш модерниот живот.

– Стара сум, сакам да го слушнам твојот глас. Денес пак имам проблеми со столицата…

О, не, о, не, о, не.

– Морам да прекинам, шефот ме вика, ќе ти се јавам подоцна.

– Нема.

И не ѝ се јавив.

Што би дала денес да го слушнам нејзиниот глас во слушалката и сите детали за нејзините проблеми со столицата. Јас користам детски чепчиња што немаат несакани ефекти, делуваат по принципот на „пена“, што и да значи тоа. Се викаат eVa adulti. Може да се купат во аптека „Пабло“ во Вежица во четврток, кога пензионерите добиваат 10% попуст. Сакав да ѝ го кажам тоа на ќерка ми, но таа не ми се јавува.

Ве разбирам, сите ве разбирам. Мајка секогаш ѕвони во најнезгодно време. Друштвото ве чека пред зградата, одите во Трст, а мајка ви ѕвони да ве праша како сте и зошто не се јавувате. Превртувате очи гледајќи во ѕидот.

– Мамо, заб ме боли, имам закажано, брзам…

– Секогаш брзаш кога ќе ме чуеш…

– Ти треба ли нешто?

– Ми треба твојот глас…

– Мамо, ќе ти се јавам вечер.

– Добро, и кажи ми што рекол стоматологот, можеби имаш гранулом, тоа може да биде опасно за срцето…

– Да, да…

Ја прекинувате врската, го фрлате мобилниот во чантата и се стрчувате по скалите.

– Пак доцниш, вели Јадранка.

– Мама.

Четири воздишки во исто време.

Лили цвили пред вратата, го држите поводникот и ја облекувате јакната. На екранот пишува „Стара“. Не го вклучувате мобилниот, ја вадите Лили која весело мавта со опашката, ја пуштате од поводникот, таа скока со другите кучиња, па завршува во грмушка. Какво задоволство е да ја гледате вашата можеби најголема љубов како се олеснува. Повторно ѕвони телефонот. Не гледате кој е. Не се јавувате.

Сите вие имате живи мајки кои ѕвонат затоа што вие не им ѕвоните. Досадни старици кои се грижат за вас, зрелите жени. Вие за нив сте биле и ќе останете беспомошни бебиња што, од некоја причина, бездушно ги отфрлиле.

Ѕврцнете им понекогаш, без причина.

Некогаш, кога ќе бидете сами во болничка соба, ќе врескате:
„МАААААААААМО…“

Од другата страна – тишина.

Ќе ве чуе само некоја непозната жена во соседната соба, која ќе си ги стави слушалките на уши.