Деновите минуваат, многу работи се случуваат и ме прават среќна. Успевам да уживам во деталите, да го зграпчам секој нов миг и да го живеам со полн здив. Но во скриено место во моето срце имам една празнина, а кога ќе се сетам на неа, душата одново ми се распарчува…
Се радувам и се смеам на моите животни потфати, но среќата не е комплетна кога ја немам твојата прегратка.
Уживам во сето она што ми го подари Бог, но тажна сум зашто ми те зеде прерано.
Среќна сум што имам дом и удобен кревет, но ми фалиш ти за куќата да биде топла, онаква каква што беше во моето детство, кога ми раскажуваше дека семејството е богато кога сите се заедно.
Имам полна трпеза со јадење, но твоето место на масата е празно… Имам милион причини за радување, но бездната која ми ја остави кога си замина, знае да ми ја краде насмевката.
Ми фалиш за да ме утешиш, да ме прегрнеш, да ја држиш цврсто земјата на која чекорам, да ми бидеш мотивација, инспирација и ѕвезда водилка.
Ми фали татко, ми фали херој, ми фали идеал.
