Судбината на сестрата на Мерилин Монро: Доживеала длабока старост, водела повлечен живот, ги сочувала тајните на легендарната актерка

Бернис Бејкер Миракл се родила на 30 јули 1919 година во Калифорнија. Таа била второто дете во семејството на Џон Бејкер и неговата сопруга Гледис. Првороденото дете на парот, момче по име Роберт, бил две години постар од својата сестра.

На прв поглед, ова семејство изгледало како и секое друго, но во реалноста, односот меѓу Џон и Гледис бил далеку од идеален. Постојаните несогласувања и бурните расправии довеле до развод во 1923 година.

Џон ги зел децата и се вратил во својот роден град Флет Лик, во сојузната држава Кентаки. Гледис го следела, но нејзиниот поранешен сопруг на сите начини се обидувал да спречи Бернис и Роберт да имаат контакт со својата мајка. Можно е дека уште тогаш се сомневал дека Гледис имала психички проблеми.

Гледис немала друг избор освен да се врати во Калифорнија и да се обиде да започне нов живот. Се вработила во филмска индустрија и запознала маж по име Едвард, кој веќе по една година станал нејзин сопруг. Наскоро, Гледис останала бремена, а во 1926 година родила девојче по име Норма Џин – девојчето кое подоцна ќе стане светски познато под уметничкото име Мерилин Монро.

Сепак, Едвард никогаш не ја запознал својата ќерка – тој ја напуштил Гледис неколку дена пред да се роди Норма. Уште повеќе, до денес не е со сигурност утврдено кој бил вистинскиот татко на девојчето.

Интересен е и фактот што во изводот од родени, Гледис навела дека Норма е нејзино трето дете, но единственото кое било живо во тој момент.

Затоа, со години Норма Џин не знаела дека има полубрат и полусестра. Но, таа и не размислувала за барање на роднините – нејзината мајка едвај успевала да врзе крај со крај и често завршувала во психијатриски болници. Поради тоа, Норма Џин го поминала своето детство во домови за деца и згрижувачки семејства.

Смртта на братот

Во меѓувреме, во Кентаки се случила трагедија. Во 1933 година, починал синот на Гледис од нејзиниот прв брак – Роберт. Како што пишува неговата сестра, Бернис Бејкер Миракл, во својата книга „Мојата сестра Мерилин: мемоари за Мерилин Монро“ (My Sister Marilyn: A Memoir of Marilyn Monroe), момчето било „несреќно“ уште од најраните години.

На пример, еднаш неговите родители имале жестока расправија, при што стакло од искршен прозорец паднало на подот. Љубопитниот Роберт веднаш ги зел стаклените парчиња и ги приближил до лицето за подобро да ги разгледа. Родителите во последен момент му ја одзеле опасната „играчка“, непосредно пред да си го повреди окото.

Кога имал три години, тој испаднал од автомобил кој се движел. Родителите, зафатени со своите несогласувања, не забележале кога Роберт ја отворил вратата на возилото. По оваа несреќа, момчето до крајот на животот одело со патерици. Џон ја обвинил Гледис, сметајќи дека таа не внимава доволно на синот.

Но, несреќите не престанале ни по разделбата на неговите родители. Еднаш, додека бил на пикник, веќе поголемиот Роберт се забавувал со петарди. Дошол на идеја да стави една од нив во стаклено шише. Кога експлодирало, тој го загубил десното око.

Фактички, Роберт постојано бил по болници, а на петнаесетгодишна возраст неговиот организам веќе не можел да издржи. Починал од бубрежна инсуфициенција, која се развила како последица на голема инфекција.

Прв контакт со сестра си

Две години по смртта на Роберт, неговата биолошка мајка била хоспитализирана во психијатриска установа, овојпат со конечна дијагноза – параноидна шизофренија. Станало очигледно дека најверојатно ќе го помине остатокот од животот таму. До тој момент, таа речиси целосно го изгубила контактот со Норма Џин.

Меѓутоа, во 1938 година, Гледис ненадејно одлучила да ѝ напише писмо на Бернис. Во тоа време, нејзината прва ќерка веќе го прославила својот 19-ти роденден и била омажена за маж по име Парис.

„Еден зимски ден, неколку месеци по мојата свадба, татко ми ме повика на страна кога пристигнав дома“, се сеќава Бернис. „Ми рече: ‘Не знам дали треба да ти го дадам ова или не. Прво мислев дека никогаш нема да ти го покажам. Но, јас и твојата помајак разговаравме и решивме дека ова писмо, сепак, ти припаѓа тебе’. Ковертот што ми го подаде веќе беше отворен.“

Тоа било писмо од Гледис, во кое таа признала дека Бернис има дванаесетгодишна полусестра по име Норма Џин и го напишала нејзиниот контакт за да може да стапи во врска со неа.

На крајот од писмото, Гледис додала дека ја држат во психијатриска установа и ја молела да ѝ помогне да излезе од таму.

Откако го прочита писмото, Бернис била во шок. Се обидувала да се контролира, но не можела да ги задржи солзите. Неколку ноќи по добивањето на писмото од својата биолошка мајка, таа не можела да заспие.

Размена на писма

Одеднаш, во нејзиното сеќавање испливале далечни спомени од детството: таа стои на мост, а силниот ветер ѝ ги развева светлите кадрици. Пред неа стојат две жени. Постарата дама со темна коса стои молчаливо со скрстени раце, слушајќи ја емотивната приказна на својата соговорничка. Тоа беше маќеата на Бернис. Втората жена беше значително помлада и имаше светла коса – тоа беше нејзината мајка.

Таа викала и страствено жестикулирала, а потоа се свртела на своите високи потпетици и заминала. Девојчето ја гледало како се оддалечува. Постепено, фигурата на нејзината мајка станувала сѐ помала и помала, сè додека не исчезна целосно во темнината. Темнокосата жена се свртела кон Бернис, ја зела за рака и заедно заминале во спротивната насока.

Под влијание на овие спомени, Бернис била преплавена од емоции. Таа отсекогаш знаела дека има биолошка мајка, но не знаела како да ја пронајде. Неочекуваното писмо од Гледис ѝ дало надеж дека сè уште имаат шанса да ги надоместат изгубените години без комуникација.

Бернис не чувствувала лутина, туку само желба повторно да ја пронајде својата вистинска мајка. Зела пенкало и започна да ѝ пишува одговор на Гледис. Така започнала нивната кореспонденција, која траела со години. Сите писма што ги добивала од психијатриската установа, Бернис внимателно ги чувала.

Кога таа и нејзиниот сопруг се преселиле, таа ги спакувала писмата во кутии и ги однела во новиот дом.

Понекогаш писмата од Гледис надминувале десет страници. Во нив, таа детално ги опишувала маките што ги поднесува во болницата и дури развивала сложени планови за свое бегство, кои вклучувале обраќање до Конгресот.

Со текот на времето, писмата станувале сè побројни. Гледис веќе не очекувала одговори од ќерка ѝ, туку само ѝ испраќала нови детали од своите луди идеи.

Еден ден, Бернис не можела повеќе да го издржи притисокот и му покажала едно од овие писма на таткото на нејзиниот сопруг, поранешен професор, во потрага по совет.

„Гневот и очајот што се пренесуваат низ овие писма е болно да се гледа,“ ѝ рекол тој откако внимателно ги прочитал испишаните листови. „Нејзините мисли се мешавина од религиозни догми и параноидни илузии. Тие се крајно конфузни и ирационални. Можно е нејзиниот мозок да е неповратно оштетен…“

И покрај сè, таа продолжила да одржува преписка со својата мајка, иако свесна за безнадежноста на ситуацијата. Сепак, таа решила да напише писмо и на друга личност – нејзината полусестра, Норма, која сè уште не знаела дека Бернис постои.

Бернис приложила во писмото своја фотографија. По добивањето на писмото, Норма Џин веднаш ѝ напишала одговор и ѝ испрати своја фотографија.

Девојките многу брзо се зближиле и се создало чувство како да се познаваат цел живот. Од самиот почеток на нивната преписка, Норма Џин започнала да ѝ споделува на Бернис буквално сè што ѝ се чинело важно – пикантни приказни од тинејџерските години, омилени песни и филмови, скици на фризури што сакала да ги проба.

Како што се сеќаваше Бернис, таа секогаш се потпишувала со: „Твоја сестра“.

Трогателна средба

И покрај долгогодишната преписка, сестрите долго не се осмелувале да се сретнат лично. Не ги разделувало само растојанието, туку и некој нејасен страв: како ќе помине таа средба? Ќе се препознаат ли една со друга? Ќе ја почувствуваат ли истата таа поврзаност што ја изградиле преку писмата?

Но желбата да се соединат на крајот била посилна од сите стравови. Во 1944 година, Норма Џин решила да отпатува во Детроит. Се договорила со сестра ѝ да се сретнат на железничката станица.

Кога пристигнала таму, Бернис многу се нервирала – дали ќе може да ја пронајде сестра си во гужвата? Но, како што подоцна се присети во мемоарите, „не можев да ја пропуштам: таа се истакнуваше во однос на сите други патници што слегоа од возот“.

Првите неколку секунди стоеле неподвижно, не изговарајќи ниту збор. А потоа, во истиот миг, потрчале една кон друга и се прегрнале.

Бернис имала ќерка, Мона Реј. Малачката многу се заинтересира за гостинката и започнала да си игра со неа. Мона секогаш била восхитена од својата тетка и нејзината успешна кариера.

Се разбира, во тој момент Бернис многу ја загрижувала судбината на нејзината биолошка мајка, па се обидела да ја праша сестра си дали ја видела во последниве години. „Како изгледа сега? Сè уште изгледа добро?“ прашала Бернис.

„Да,“ одговорила Норма. „Таа сè уште е многу убавa… Но, никогаш не се смее. Ја посетував со тетка Ана на клиниката. Но сега мислам дека можеби не требаше да одам. Не ја сум ја видела од десет години и мислев… Чекав… Таа не беше истата… Не одам повеќе таму. Таа воопшто не изгледа како мојата мајка.“

Во нејзините зборови се чуствувала толку многу болка и разочарување што Бернис не сакала да продолжи со прашањата. Но Норма продолжила сама:

„Разбираш, ти ме прашуваш за мојата мајка. И како што реков, сега не ја познавам воопшто. Како и ти. Дел од мене сака да биде со неа, но друг дел од мене има страв од неа.“

Враќање на мајката

Истата година се случило чудо. Гледис била пуштена од психијатриската болница. Сестрите се грижеле за мајка си и ѝ помагале да се опорави. Во тој период Норма веќе започнала да ја гради својата кариера како модел под псевдонимот Мерилин Монро, а посетувала и часови по глума — имала соништа кои решила да ги сподели со Гледис, надевајќи се дека мајка ѝ ќе ја поддржи. Но, сè било спротивно на очекувањата.

Гледајќи како Норма прави говорни вежби пред огледалото, Гледис прокоментирала: „Тоа е толку неразумно. Изгледаш глупаво. Треба да се занимаваш со нешто полезно. Ако немаш што да правиш, можеш да дојдеш и да ми помогнеш да ги измијам работите.“

Заедно засекогаш

Оттогаш, Норма престанала со обидите да ги обнови односите со мајка си.  Во текот на последното десетлетие од својот живот, таа ја одржувала комуникацијата само со една блиска личност — Бернис. Без разлика на густата работна агенда на Норма и преместувањето на Бернис во Геинсвил, Флорида, тие повремено се посетувале. А кога не можеле да се видат — си пишувале писма.

Сестрите разменувале впечатоци, споделувале новости и секогаш се поздравувале за празниците. На пример, до денес е зачувана разгледница што Бернис ѝ ја испратила на Норма за нејзиниот 33-ти роденден во 1959 година, потпишана: „Со љубов, од Бернис и Парис“. Во пликот имало и писмо: „Драга Мерилин, сакам да дојдам и да те посетам ова лето за време на мојот одмор. Те молам, јави се или напиши кога ќе бидеш дома и во кое време може да дојдам. Поздрави го Артур [вториот сопруг на Монро]. Со љубов, Бернис“.

По операцијата која Мерилин ја имала на жолчката во 1961 година, Бернис веднаш летнала за Њујорк. Таа ги оставила сите свои обврски за да биде со сестра си додека таа закрепнуваше. За жал, таа нивна средба била последната. Година подоцна, Мерилин Монро почина.

Мирен живот и длабока старост

Бернис многу тешко ја преживела оваа загуба. Можеби токму затоа продолжила да се грижи за својата мајка, како да ѝ ја дарува целата љубов што ја чувствувала кон починатата сестра. Гледис починала во 1984 година, а десет години подоцна, Бернис ја објави книгата „Моја сестра Мерилин: мемоари на Мерилин Монро“, напишана во коавторство со ќерка си, Мона.

За разлика од многу други книги посветени на холивудската кинодива, книгата на Бернис е многу емотивна, искрена и позитивна. Овие мемоари не биле напишани со цел за стекнување слава, туку за да се оддаде почит на сеќавањето на саканата сестра.

По смртта на Мерилин, сестра ѝ продолжила да води мирен живот и се обидувала да не го истакнува своето сродство со славната Мерилин Монро. Но, доволно е само да се погледнат нејзините фотографии за да се разбере колку се слични. Починала во длабока старост, на 95 годишна возраст.