Вистината за лутината е дека таа не е ништо повеќе од одбивање да заздравите, затоа што се плашите. Затоа што се плашите од тоа кои ќе бидете откако раните ќе се затворат и ќе морате да продолжите да живеете во вашата нова, непозната кожа. Вие сакате да се врати вашата стара кожа. И така лутината ви кажува да оставите раната да продолжи со крварење.
Кога сте во таква состојба, простувањето делува невозможно. Сакаме да се случи тоа, затоа што рационално гледано, знаеме дека тоа е најздравиот избор. Ние го сакаме мирот кој простувањето го нуди. Го сакаме ослободувањето. Сакаме лудилото во нашиот ум да се стиши, а сепак не можеме да најдеме начин како да стигнеме таму.
Затоа што никој не ви кажува една работа за простувањето: Тоа нема да поправи ништо. Простувањето не е гума која може да ја избрише болката којашто сте ја почувствувале. Не може да уништи болката со којашто сте живееле и не може да ви даде инстантен мир. Наоѓањето мир е долга и тешка битка.
Простувањето е нешто што ви помага да го издржите сето тоа.
