Понекогаш најтешките рани не се оние кои ни ги задаваат другите, туку оние рани кои ние самите си ги отвораме.
Понекогаш најтешките рани не се оние кои ни ги задаваат другите, туку оние рани кои ние самите си ги отвораме. Тоа се рани кога ги откопуваме своите болни сеќавања, рани кои ни го одземаат мирот. Најтешки се оние рани од кои ништо не учиме и кои не ни даваат животни лекции, а се повторуваат одново и одново. Но, за тие рани самите сме си криви, затоа што секогаш непрекинато се враќаме на нив, па постојано страдаме. Најтешки се оние рани каде што немаме сила самите да си опростиме, иако знаеме дека другите веќе го направиле тоа.
Најтешки се оние рани кои не дозволуваат да напредуваме во животот, затоа што ги занемаруваме сите свои соништа. Најтешки се оние рани каде што не се прави граница помеѓу себе и другите, каде што им се дозволува на сите да навлезат во нашата личност. Најтешко е кога им веруваме на луѓето, иако безброј пати се имаме разочарано од нив, мислејќи дека овој пат ќе направат нешто поинаку. Тие рани стануваат трајни и постојано ни ја одземаат силата. Но, потребно е само едно. Потребно е да бидеме свесни дека својот мир нема вредност.
Најважно е да веруваме во себе и да имаме свои идеали и свои цели. Сето помалку од тоа задава само болка.
