Кога некој ти недостига, таквата празнина ништо на светот не може да ја пополни

Кога некој ти недостига, како светот повеќе да не е ист. Сонцето повторно изгрева и заоѓа, но не за сите исто. Празнината која владее во душата го носи сето студенило…

Кога некој ти недостига, тешко е да го започнеш новиот ден со насмевка. Спомените навираат и очите се полнат со солзи. Тешко е да ја разликуваш светлината од темнината, зашто сивилото кое го завило срцето е потешко од сите работи. Чекаш, но знаеш дека тие очи повеќе нема да ги видиш. Се надеваш, но знаеш дека тоа е залудно. Го бараш тој лик, но знаеш дека никогаш повторно нема да го допреш.

Кога некој ти недостига, тешко е да го живееш животот во целост. Деновите доаѓаат и одминуваат, а ти немо зјапаш во фотографиите кои раѓаат болка, но истовремено и сеќавање на едно прекрасно и незаборавно минато. Ги подаваш рацете во празнината која стои пред тебе и чекаш да ти биде возвратена прегратката која до неодамна ти значеше живот. Но повторно се повлекуваш во себе и се обидуваш да се вратиш во реалноста.

Кога некој ти недостига, сите идеали на светот не се важни…