„Јас сум заборавенa во дом за стари лица, но ве молам не го покажувајте ова писмо на моите деца“

Време е на модерни технологии и среќни сме што и постарите генерации ги прифатија мобилните телефони, таблетите и компјутерите кои секојдневно им служат за учење, забава и виртуелно дружење.

Така до редакцијата на Моје време стигнуваат писма од 90-годишници, напишани на еден од тие гаџети, а ние всушност дознаваме што ги мачи постарите граѓани во секој агол на Балканот, но и во далечниот свет.

Емотивна приказна за г-ѓа Марија за моје време, 82-годишна жена во дом за стари лица, која ја споделува нејзината потресна перспектива за осаменоста и важноста на семејството.

Запознајте ја нејзината приказна и размислете за важноста на социјалната поврзаност и вниманието кон постарите генерации.

Г-ѓа Марија има 82 години. Таа е во старечки дом и нејзиниот живот не е ни сенка од тоа кога беше во својот врв.

Таа знае дека времето нема и не може да се врати, тоа не и пречи – ја мачи осаменоста, бидејќи и покрај сопствените деца и внуци, таа е постојано сама во четири ѕида.

„Имам 82 години. Имам четири деца, дури 11 внуци, две правнучиња. И соба од 12 квадрати. Ја немам веќе мојата убава куќа, немам веќе ни скапи работи.

Ама имам некој што секој ден по малку ќе ми ја зачисти собата, ќе ми ги менува чаршафите по потреба, ќе ми подготви топол оброк, ќе ми измери притисок.

Повеќе не ја гледам смеата на моите внуци околу мене, не ги гледам како растат, се гушкаат и се караат“, се зборовите на госпоѓа Марија од кои срцето ви тоне.

Недели можат да поминат и никој да не дојде во посета

Првото прашање што ќе си го постави човек е: Дали навистина никој не доаѓа кај неа? Доаѓа. „Некои доаѓаат кај мене на секои две недели, некои на секои три до четири месеци, а некои никогаш.

Недели можат да поминат и никој да не дојде. Како ми е? Зимно време не печам колачиња, не ја украсувам куќата во новогодишно руво, не плетам. Повеќе не ја копам градината во лето. Сè уште имам хоби и сакам да читам, но очите брзо ме болат“, опишува оваа осамена мајка, баба и прабаба.

Не знам, таа понатаму воздивнува, уште колку Бог ќе ја остави на земјата, но мора, свесна е, да се навикне на оваа осаменост. „Овде во домот за стари лица водам групна работа и колку што можам им помагам на оние на кои им е полошо од мене.

До неодамна и читав гласно на неподвижна жена во собата до мене, пеевме заедно, но пред некој ден таа почина“, се довери госпоѓа Марија.

Велат животот станува подолг. „Зошто, зошто?“, прашува таа. „Кога сум сама, можам да гледам фотографии од моето семејство и спомените што ги донесов од дома. И тоа е се.

Се надевам дека идните генерации ќе разберат дека семејството се одгледува за да има иднина (со деца) и дека ниту во младост, ниту во зрелост, ниту во старост луѓето нема да заборават на сопственото семејство.

Ве молам, не го покажувајте ова на моите деца. Ве сака баба Марија“, трогателно ја заврши својата исповед заборавената госпоѓа Марија.