За тебе која ме носеше под срцето девет месеци. За тебе, која ме роди и ми даде име, дека токму тоа треба да го носам …
Те држев за здолништето кога бев седум години, и плачев кога требше да одиш на работа. До десет, спиев со твојата ноќница. Оној што мириса розово, со три копчиња на градите. До осумнаесет години едвај спиев надвор од куќата неколку пати.
Замислете, никогаш не ви кажав дека беше темница во полна куќа секогаш кога ќе излегував од училиште рано, а ти беше таму. И тоа беше најубавото утро секој пат кога ќе го слушнам твојот глас преку мојот сон.
Отсекогаш велев дека изгледам како тато, и јас сум всушност се повеќе и повеќе исти како тебе. Малку загрижена, претпазлива и колеблива. Планирам брзо, но се исклучувам уште побрзо и заборавам на лошата страна на луѓето и ми дава шанси повторно и повторно.
Замисли, никогаш не ти кажав колку бев среќна кога заличував на тебе. За вас кои сте столб и основа и покрив. На вас без кои куќата би се срушила во еден момент и без која тишината би продолжила. Поради вас, куќата мириса на тесто, овошје, а торта и шеќер во прав. Поради вас, постелнината мириса на никој друг – сонцето, рацете и мирот.
Исцедивте илјадници обвивки и зготвивте толку чаеви и којзнае колку ноќи спиете седејќи покрај нозете на вашите деца. Поминавте безброј недели за готвење, пакувања, чорба. Ни дадовте сè и го спасивте нашиот дом.
Би сакал повеќе да се смееш и да се грижиш помалку и да го вратиш низ мирот сето добро што си го направил на другите.
Замислете, мамо, никогаш не сум ти кажал, дека ти си зеницата на моето око и најубавиот мирис од моето детство. Мојата куќа ќе биде таму каде што си цел живот.
