Народот Хунзи живее во планините на северен Пакистан, ги има околу 87.000, а посебни се по тоа што живеат во просек по 100 години, а некои и до 120.
Хунзите важат за најздрав народ на светот, а се хранат и живеат целосно природно.
Овде појавата на карцином многу е ретка, а луѓето и во поодмината старост се многу активни и здрави. Забележано е дека поединци живееле и 160 години, а нивните жени раѓаат и на 65 години.
Клучни фактори за нивното здравје се храната и водата. Една од нивните омилени намирници и важен дел од целокупната исхрана им се кајсиите.
Ги јадат свежи во текот на летото, додека преку зима конзумираат суви, или пијат масло од нив. Семките ги вадат, мелат, пржат и нивното масло го користат за готвење, како прелив и крема за лице.
Во просек, Хунзите внесуваат од 50 до 75 милиграми витамин Б17 дневно – на Запад повеќето луѓе толкаво количество не внесуваат во текот на цела година, па експертите кои се занимавале со овој феновмен сметаат дека тоа е главната причина за нивното челично здравје.
Кардиолозите д-р Пол д. Вајт и Едвард Г. Туми во тоа се уверија на самото место, откако поминаа долг и тежок пат низ планината до Хунзите, посејќи со себе електрокардиограф на батерии.
Во списанието Аmerican Heart Journal наведоа дека проучувале 25 мажи од Хунзите на старот меѓу 90 и 110 години, како и дека им мереле притисок и холестерол во крвта. Од нивниот извештај се гледа дека никој од овие луѓе немал никаков проблем со срцето, крвниот притисок или висок холстерол.
Офталмолот д-р Ален Е. Баник исто така ги посетил Хунзите и своите сознанија ги објавил во извештајот под име „Земја на Хунзите“.
– Не ми требаше многу за да се уверам во тоа што го читав за нив за нивниот вечен живот и здравје во оваа малечка земја. Погледнав во очите на најстарите припадници на Хунзите и нивниот вид беше беспрекорен, рече тој.
Д-р Баник раскажа:
– Многу Хунзи се толку јаки што среде зима како вежба со голи раце го кршат мразот и пливаат од мразот.
Останатите посетители наведуваат неверојатни примери како луѓе во 80-тите и 90-тите години, па дури и 100 годишници, поправаат камени патишта, креваат големи камења за да ги поправат ѕидовите на терасите и градините.
Постарите учествуваат во одбојкарски натпревари против 50 години помладите сонародници, па често играат и поло кое е толку диво што од играта би се наежил и секој хокеарски навивач.
