Зошто се вратив?
Ми рекоа, дека на почетокот на љубовта, често ќе бегаме еден од друг.
И ми рекоа дека љубовта трае се додека му се враќаме на оној што не чека. И се додека го чекаме оној кој се враќа.
И ми рекоа дека љубовта трае додека еден од нас не се одлучи да не се врати. Или додека еден од нас не одлучи да чека.
Се вратив на нејзиното „добро утро” исто како што се враќав кај неа кога ми велеше „Не сакам да зборувам”.
Нејзиното „ништо не е добро” ми се чинеше дека се е добро и нејзиното „се е во ред” значеше дека е погрешно.
Дури и по толку многу години, откако ќе излегов од станот по кавгата, откако ќе ја затворев вратата, оставајќи ја да вика по мене: “Тоа е најлесно да се направи, нели?” Дури и по нејзиниот молчење, и погледот кој ми говореше „Јас те мразам”. Јас се враќав назад.
И откако таа престана да верува во моето „Те сакам”, откако ја фатив како во огледало се гледа како и бара докази дека навистина го мислам “убава си ” кога го велам.
Се враќав.
По вечерта бевме молчеливи, бидејќи тоа беше единствениот начин да не започнете борба.
По взаемно неисполнети ветувања.
По нејзините солзи и слаби удари во моите гради, што заврши како шепотење. Јас се враќав назад.
И зошто се вратив?
Се вратив, бидејќи поради некоја причина таа никогаш не престана да чекам.
И зошто ме чекаше?
Ме чекаше мене затоа што јас заради некоја причина никогаш не престанав да се враќам.
