Реклама
CelebrityНаши ѕвезди

ПРОДАДЕ МИЛИОН ПЛОЧИ, А СЕГА ЖИВЕЕ ОД ИНВАЛИДСКА ПЕНЗИЈА: Некогашната ѕвезда на Југославија никогаш поискрен – ова никој не го знаеше!

Реклама

Хусан Дудиќ во својата голема исповед откри детали од приватниот живот.

Почеток

Маркетинг

– Роден сум на 21.јули1957 година минатиот век во Шабац. Јас сум Хасан Дудиќ пејач и композитор.

Оној кој имаше и немаше, сакаше и не го сакаа, веруваше на слепо и често се каеше поради тоа. Имам кариера долга 50 години.

Маркетинг

Пеев и пишував хитови за себе и за други. Продадов 10 милиони плочи. Моите песни влегоа во легендите, се пеат секоја вечер по кафаните, кафичите, за некои не ни знаат дека јас сум ги напишал.

Мојот татко е дете на паднат борец. Дедо ми загина во 1941 година во војната, стрелан кај Шабац. Беше во НОБ.

Мојот татко и двајцата чичковци и тетка ми беа во нашата улица каде завршија некои училишта и знаете мојата баба беше заслужна за се тоа. Тоа беа тешки времиња, 60-тите по војната.

Го паметам ќотекот на мојот татко

– Имав среќа мојата тетка да е мајка на Шабан Шаулиќ, ја донесе мојата мајка во нејзината куќа и таму сум роден.

Така да пораснав со Шабан. Бевм сиромашни, но не бевме гладни. Ние како деца си игравме каубоци и индијанци, правевме стрели.

Бев примерно дете, татко ми беше многу строг. Се сеќавам еден ден, кога добив единица во училиште и се истепав со некои деца, го зема коланот кој беше два прста дебел…

Почна да ме тепа, тоа го паметам ден-денеска. Тоа беше прв и последен пат кога ме удри.

Почина пред 25 години. Се викаше Мика Дудуиќ. Народот го сакаше. Многу беше чесен и добар човек и мене ме учеше да бидам таков, но како што беа времињата тешки тој замина во Германија во 1967 за да работи.

Работеше таму неколку години за да заработи и да изгради куќа. Кога тој дојде јас започнав да се дружам со мангупи и крадци во тоа време.

Бев со ведер дух и дете кое ги почитува постарите, бев сиромашен и тие секаде ме носеа со себе. Паметам, забави, игранки… Јас бев едно дете каде сегде го пикаше носот.

Ме сакаше градската раја. Денес овие деца тоа не можат да го доживеат. Имам брат Жан тој се занимава со мзуика, имаше талент да компонира, но не му успеа.

Но ретко добар човек. Им направив на родителите и на него куќа, се тоа му го подарив бидјеќи има внуци и деца. Мајка ми беше домаќинка, чесна и фина жена.

Правел ќебапи

Првата работа не ми беше пеењето, правев ќебапи. Внукот мој имаше месарра, имаа полно овци, крави, коњи…

И мојата стрина ме вработи кај нив, ме научи да правав ќебапи. Им помагав бидејќи бев вреден имав само девет години тогаш.

Имав голем роштиљ и цела улциа за тоа дозна. Децата сакаа ќебапите одма да ги изедат, јас ќе испечам 10-20, колку ќе нарачаат , но тие секогаш по пат до дома ќе ги изедат.

И понекогаш ќе дојде некоја жена, ама ретко да се пожали дека децата се враќаат без ќебапи, зошто им било страв дома да признаат дека ги изеле по пат.

 

Бокс

Сиромашните деца можеа да тренираат бокс, а оние боагтите фудбал. Бидејќи моите не беа богати, јас се запишав на бокс и со 10 години играв по натпревари.

Ми зборуваа дека сум талентиран и занемаруваа на фактот дека имам едвај 30 килограми.

Таткото на Шабан , мојот чичко уживав да го гледам додека се бори, тој беше славниот боксер Алија Шаулиќ.

Тој ме носеше мене и мојот брат. Шабан прв тој ме научи да боксувам. Тој беше голем талент и шампион во бокс и фудбал. Меѓу боксерите ги запознав најголемите пријатели во животот.

Вежбаме деноноќно, а немавме ни еден фен, па после тренинг косите ги сушевме на стара греалка. Бев ситен, но жилав и упорен и набрзо сите ме засакаа.

Уште па кога слушнаа како пеам, им станав маскота. Боксот и ден денес го сакам имам свој клуб и тренирам деца. Нема тука пари, но тоа е голема љубов. Иако се занимавав со пеење, спортот не го баталив.

Музика

Кога бев на еден натпревар мојот тренер ме натера да пееам. Отепав една песна и они ме приавија на Први глас во мај 1970 година. Јас не сакав, не сакав да бидам пејач туку боксер.

Какво пеење, пе дери пеат, не боксери. И за Шабан зборев, тој е фудбалер. Шабан тука ме подржа и победив. Ја пеев песната „Nikad joj oprostiti neću“.

Потоа славните шабански мангупи ме тераа да пеам, па така секоја вечер ме носеа во кафеана. До 4-5 наутро пеев.

Потоа почнав да работам во еден локал и така се започна.

Неговата љубов била Злата Петровиќ

Со Злата беше судбинска приказна. Се запознавме во 1982 година во Лозница. Со другарите се петав кога пред мене се појави таа. Некој нас не запозна и одма ми светнаа очите.

Таа беше поразлична од сите мои поранешни девојки – не беше русокоса туку црна. Како што зборувавме збор по збор, с воспостави дека ние сме се запознале пред седум години кога таа имала 12.

Тогаш во домот на културата имавме концерт со Шабан, Мирослав Илиќ и јас. Седела со братот во прв ред. Бидејќи мене ми требало пејачка, а Злата умеела да пее, се качила на сцената.

Во тоа време беше тивка, ма човек да ја жали. Љубовта меѓу нас беше се посилна и посилна и се венчавме во 84. година.

Кога го добивме синот Мики на нашата среќа и немаше крај. Набрзо се договоривме таа повеќе да не пее, да се посвети на синот, но таа не го почитуваше договорот.

Почна да оди на турнеи, и започнаа кавгите. Одеше по турнее преку барата што за мене тоа беше страшно.

Се разведовме во 1989 година, се изборив Мики да остане со мене во Шабац. Социјалнито работник така процени. Ја ризикував карерата, но ми беше важно да бидам со своето дете.

Шабан Шаулиќ

– Кога загина Шабан, од тогаш јас не сум оној човек. Јас сум тотално… пола ме нема. Не можам да прифатам. Го сакав како брат, ма дури и повеќе. Јас не бев толку близок ни со родениот брат.

Со Шабан бев нокт и месо. Едно време во Белград престоував со него, цел жвиот бев покрај него. Сакав да умрам кога ми се јавија дека загинал. Бев во ресторан со внуците кога синот ми се јави и ми кажа, Кога ми се хави, земав бокал и го удрив од глава.

На никого не посакувам… Секоја недела сум на гробишта. И понатаму не веруувам, секој моемнт само на него мислам.

Го сонував таа ноќ пред неговата несре ќа, што дури скокнав од кревт, внуците беа кај мене се разбудив во 5 6 наутро тогаш и кога настрадал.

Имав чуство дека ќе се грижи за мене и ден денес. Тој беше единствениот кој се грижеше за мене, а додека тој беше жив, постојано одевме во кафеана, јадевме пиевме, зборувавме…

 

 

Извор: Курир.рс

Поврзано

Back to top button