Приказната на една бабичка која го воодушеви интернетот: Не се мажи, не раѓај синови фукари!

Мојата пријателка Зорка фатално се вљуби во момче од соседното село кон крајот на 1950-тите. Таа беше иста како мене, за љубовта правеше сè, ја почитуваше традицијата, обичаите…

По сплет на тогашните околности нејзината љубов мораше да избега во Австралија.Тој и остави порака: Зорка одам, јас ќе се врати по тебе, чекај ме, не се мажи, не раѓај синови фукари.Зорка ладнокрвно одговорила: Јас ќе дојдам по тебе.

Ова приказна ми се мота во глава кој баба ми ми ја раскажуваше. Имам 25 години, мобилен, Viber, Фејсбук, WhatsApp и сите други чуда кои ми овозможуваат јас со мојот сакан да се договрам. И така цел ден се договраме каде ќе одиме, па кога ќе излеземе што да се облече…но, ова не е поентата на приказната.

Тетка Зорка имала 17 години. Работела како акушерка во тутунското село. Ги собрала неколкуте работи што ги имала, и тргнала пеш до градот, потоа со автобус, со воз, и со брод три месеци. Немала мобилен. Без Вибер. Без Фејсбук. Немала точен договор. Таа едноставно рекал дека ќе дојде, и едноставно тргнала да го најде.

И го најде, и беа заедно речиси 60 години.Тој едноставно ја чекаше, и таа едноставно отиде по него.

Дали исчезна ваквата  луда љубов? Што се случува со нас? Зошто завршуваме во бракови без љубов, а денес го  имаме светот на дланка?

Зошто завршуваме во врски каде љубовта само се прикажува, во која се стремиме да засакаме некого?

Зошто ги следиме плодните и неплодни денови? Зошто ги правиме децата за да го задржиме дечкото или девојката?

Зошто ги оставиме оние што ги сакаме, бидејќи тие не се на истата скала со нас?

Зошто ги понижуваме оние што нè љубат?

И главното прашање, кои овие денови, а особено во ноќта, се во мојата глава: Зошто денес, кога имаме мобилни, ФЕЈС, слобода на движење немаме храброст да одиме каде што сакаме? Зошто немаме храброст да остваиме се за љубовта, и зошто никогаш не сме сигурни дека таа љубов нас не чека? Јас немам идеја.

Но, знам дека светот е грдо место во кое немаме храброст на некого да му кажеме: “Чекај ме, јас ќе дојдам по тебе.”

Не сум ја видел мојата тетка Зорка, но се сеќавам што ми рече беба на крајот од приказната: “Сине, во се е дозволено да се биде кукавица освен во љубовта. Во љубовта не биди кукавица и не сакај кукавици”.