Таа ме научи на сè. Готвевме оброци, а кога месеше, ми дозволуваше да го истурам тестото, да си играм со брашното и да имитирам што правеше.
Има се повеќе модерни градинки и училишта кои им нудат на децата враќање во природа и „вистински вредности“ – дрвени играчки, задолжителна музика и музички инструменти, физичка активност, развој на имагинацијата … , идеи и инспирација.
Овие институции се, на некој начин, одговор на ситуацијата кога денешните деца, наместо да имаат топка во рацете, имаат мобилни телефони наместо да скокаат – да седат на компјутери наместо да размислуваат и прават, пасивно гледаат и слушаат.
Сите активности што се практикуваат во овие градинки и училишта ме потсетуваат на она што некогаш ме научи баба ми. За брат ми, сестра ми и мене, таа никогаш не беше баба, затоа што ние бабите ги замислувавме како грижливи и тивки постари дами. Таа беше тврдоглава, строга, јасна и остра јазик. Вистинска – баба.
Таа се потпишуваше со прстот затоа што не знаеше да чита и да пишува, но знаеше да брои, затоа што тие никогаш не можеа да ја измамат кога купуваше во продавница или на пазарот, или кога продаваше сода – вода.
Таа ме научи сè. Готвевме оброци, а кога месеше, ми дозволи да го истурам тестото, да си играм со брашното и да имитирам што правеше. Тоа беше само игра уште од тогаш, и сега сфаќам дека ме научи на независност уште од млада возраст, а тоа е „заповед број еден“ на големата воспитувачка Марија Монтесори.
Ние храневме кокошки, кучиња и мачки, кои таа ги чуваше. Така научив уште од млада возраст дека сакам животни.Постојано ќе бевме во дворот, или ќе шетавме кон лозовите насади, и до тогаш веќе сфатив колку е важна природата за човекот. Одеше бавно, нога по нога, затоа што не можеше да оди побрзо, но не беше важно, затоа што не брзавме и на крајот на краиштата – најважно е да се стигнеме таму.
Немав многу играчки и во тоа време сакав само едно – дрвен коњ. За мене е смешно сега кога се сетив со жар што сонувавме да го направиме тој коњ. Неодамна прочитав дека е важно за детето да не се „плетка“ со играчки и да додава елементи што недостасуваат во имагинацијата, затоа што тоа е кога се активираат мислите процеси и се развива креативноста.
Сега често наидувам на вести дека најголемите момчиња за ИТ издвојуваат значителни суми за да ги испратат своите деца да учат во училиштата за природа, каде нема современи технолошки помагала. Главната причина е што ваквите училишта ги учат децата на иновативни вештини за размислување што ги бараат многу работодавци.
Студентите кои „пораснале во технологија“ честопати немаат можност да размислуваат и да решаваат проблеми пошироко. Ова е потврдено и од глобалните извештаи и истражувања, кои велат дека оние образовни системи кои многу инвестирале во компјутерска опрема „не доживеале некое особено подобрување“ во резултатите од ПИСА-тестовите во читање, математика и наука.
Секое дете треба да има една од овие баби, со која може да се забавува и учи, а која не може да ја замени ниту една градинка.
