Понекогаш некои личности животот ни ги одзема, а понекогаш тие сами си заминуваат.
И може да си отидат на нјаалош можен начин: без претходна најава, без објаснување, без зборови, но има и ситуации кога луѓето ќе заминат, бидејќи тоа е толку добро.
Да бидеме искрени, постојат луѓе без кои ни е подобро. Затоа што тие едноставно носат негативност во вашиот живот. Постојат многу различни плитки фрази кои луѓето ќе ги кажат за да го потврдат она што веќе го знаете – „Подобро ти е без него”, „Тој не те заслужи”, „Се обложувам дека сега е тажен”.
На крајот на денот, кога некој ќе си замине, особено ако така е подобро, не треба да се грижите за тоа што чувствува оваа личност, туку вие што мислите: ти недостига некој кој не заслужува да ви недостасува.
Милиони причини има зошто ние сакаме некого – поради нивниот изглед во утринските часови, кога тие се будат, за безбедноста и удобноста што ни ја даваат, поради нивниот поглед што продира во нашето јадро. Причините зошто некој не пропушта најмногу се поврзани со причината зошто го сакаме ова лице: поради доброто чувство што ни го даде, поради спомените што не сакаме да ги предадеме.
Кога некој ќе нѐ напушти, кој се однесува лошо кон нас или нѐ повредува – емоционално или ментално – постои некоја форма на исклучување помеѓу мозокот и срцето, и често тоа може да биде болно и збунувачки.
Како е можно да пропуштите некој што е во вашите спомени поврзани само со страдање? Тогаш мозокот ја презема главната улога, а потоа се прашувате: „Дали сум толку збунет што навистина сакам да се вратам во периодот што ме уништи?”. И колку што знаеме, срцето нема едноставен одговор.
Важно е да се потсетиш кага мислиш дека ти недостигаш некој што те повредил не те прави мазохист, и затоа не си поинаква личност. Во суштина, само го зајакнува фактот дека твојата љубов е премногу добра за него.
И затоа дозволете некој да ви недостасува. Без оглед на тоа дали спомените се добри или лоши, тој бил дел од твојот живот.
Дозволи и на меморијата да биде посилна, отколку таа личност каква што била.
