Гледам во мојот прекрасен сопруг додека разговараме за секојдневните работи. Размислувам за тоа колку е добар кон мене, колку сум среќен со него и со насмевка се прашувам гласно дали е можно дека успеавме…
Беше пролет 1991 година. Во Загреб јас бев студент во студентски дом, го запознавам како другар на момчето на мојата другарка. Ме нервира затоа што ме тера да зборувам за спорт.
Нашата љубов е голема и чиста, невозможен на прв поглед затоа што тој е Хрват, а јас Србинка. Не ни беше грижа за војната.Сепак, она што нè раздвојува е моето враќање во мојата родна земја, неможноста да останеме во контакт затоа што не постоеа телефони, бевме премлади силни. Годините минуваат, не знаеме никој ништо еден за друг, но јас ги чувам во моето срце и во главата, на фотографиите, малите подароци, билети за филмови, дневник. Таа сè уште ме навраќаше….
Го наоѓам, на соцојалните мрежи истиот ОН згоден, насмеан. И од неговиот глас, кога го слушнав повторно, доживеав струен удар!
Средба по толку години… Емоциите толку силни, како да се разделивме вчера. Забележувам седат коса и ситни брчки околу очите, тој е уште поубав и поставен. Се надевам дека тој не го забележува тоа кај менет. За сите тие години се остваривме како родители и како успешни деловни луѓе, животот нè подготви на се. Сè што нè раздели сега е далечно минато, нашите деца пораснаа и се независни.Време е за нас!
Ние многу брзо донесуваме одлука да ги продолжиме нашите животи заедно и тука сме…. Конечно се оженивме го имаме нашиот стан и нашето куче, нашите деца нè посетуваат, нашите родители се радосни што сме среќни и ние … патуваме, уживаме, се сакаме сè повеќе и повеќе и се увериме: Да, можно е, успеавме!
Извор: Жена блиц
