Миjана (14), Вања (12), Радослав (10) и Дејан (12) од селотот Блато секој ден пешачат по 4 часа низ шума со волци за да пристигнат на час.
Кога пред околу десетина дена невидено невреме се спушти на платото Пестера и сите други завеани луѓе, Србислав Раичевиќ од селото Блато на самиот крај на платото беше благодарен на Бога што неговите деца беа дома тој ден, на одмор, а не на патот од училишта до куќа.
Кога нема снег, тогаш малиот Рајчевиќ – Миjана (14), Вања (12) и Радослав (10) и нивниот сосед Дејан Цмиjаниќ (12) некако, без многу мака, одат т во училиштето во Баре. Секој ден тие поминуваат по 11 километри до училиште, два и пол или три, или четири часа пешачење, зависи од тоа колку снег има, и најчесто има страв дека во шумата има волци.
– Честопати се случува, да доцнат од училиште. Потоа земам коњ, и ги чекам на патот или тие се замрзнати, влажни до половината, со болка во душата. Кога ќе се вратат дома, тие не можат да ги одврзат чизмите и пантолоните – вели Србислав, татко на Мијана,
– Живееме од говеда, продаваме сирење, некое теле, синот Мирослав е средношколец, тој е во Крагуевац, а ние се бориме. Бог ми даде златни деца и вреди да се борам, имам за нив да бидат достојни, чесни, чесни луѓе – велат Србислав и мајка на децата на Стојна.
Кога врне снег, тие понекогаш се прекинуваат со недели. Потоа, по ридот, кон Барама, води само тесната ткаенина што ги води децата на училиште. Кога ќе добијат температура, за на доктор поминуваат 40 километри, Стојна продолжува со тоа.
– Ова е тежок живот, премногу тежко. Целиот мој живот овде е само болка, и за нас и за децата. И грижи се, одат на училиште, затоа ги нема, и одат со снег со часови. Жал ми е што ги видов наутро како одат по снег над колена, но и тие се борат, тие се нашата гордост, се што имаме – вели Србислав.
