Дучиќ рече дека најголемата несреќа е да се биде стар, болен и сиромашен во исто време. Токму оваа несреќа го снајде едно српско село, во Рашката област, ако не смеам да зборувам за другите делови на Србија.
Фото: Пекселс
Докторското писмо објавено во Политика јасно сведочи за ужасната состојба во српските села и преостанатите луѓе што живеат таму. Писмото го пренесуваме во целост.
Српското село Рашка ги одбројува последните денови – згаснато, останува без жители. Од селото водат еднонасочни патишта со два крака.
Фото Илустрација
Еден пат води кон другите делови на централна Србија и кон светот, а другата, еднонасочен пат води кон другиот свет. Никој од нив не се враќа во селото. Сè повеќе има напуштени домови и села без ниту еден жител. Пирејот се шири и напредува, голтајќи ниви, патишта, згради, како да ни го крадат човечкиот простор.
Трагедијата на српското село е трагедија на српскиот народ. Оваа трагедија изгледа толку очигледна што е бесмислено да се каже нешто за неа. А од друга страна изгледа никој не гледа што се случува со селото, се однесуваме како се да е нормално.
На крајот, сите ќе бидат жестоко одмаздени, бидејќи со загубата на народот се губи сè: суверенитет, слобода, територија, идентитет, иднина, меморија. Дучиќ рече дека најголемата несреќа е да се биде стар, болен и сиромашен во исто време. Токму оваа несреќа го снајде едно српско село, барем во Рашката област, ако не смеам да зборувам за другите делови на Србија.
Еве една вистинска приказна која кажува се.
Еднаш бев во Сопоќани за викенд, на мојот имот. Доаѓа жена од селото која изгледа застрашувачки: полуслепа, стара, целата облеана во трева, целата изгребана од трње, запуштена.
Таа оди многу блиску до мене со пипкање, зјапа во мене долго и без да каже збор, како да проверува дали може да ме види, одеднаш прашува: „Добро ли си? ” Јас потврдив. Те колнам во Бога и во твоите деца да ме пишете дека починав“.
Не разбирам што ми зборува, мислам дека неправилно се изразила, дека сакала да каже нешто друго. Прашувам: Сакаш ли да ти пишам дека си болна? „Не. Пиши ми дека умрев, те преколнувам“.
„Можам да ти пишам, бабо, само ако си болна, ништо друго не пишувам, тоа може само во локалната канцеларија. „Тоа не ми вреди ништо. Ве молам пишете ми дека умрев, за да го натерам син ми да дојде да го види уште еднаш пред да умрам“.
Знам од каде е, поминала пеш низ трње околу четири километри, полуслепа, а по пат трњето ја изгребало, рацете и лицето и крварат. Ја разбирам тежината на нејзиното барање, нејзината молба е тешка кон Бога, последна желба на умирање, самата нејзина појава има стресно влијание врз мене, а нејзината молба ме замрзна, ми се стемни пред очи.
Ја разбирам, но не можам да и помогнам. „Бабо, ќе ти пишам дека си тешко болна, на работ на смртта, па кога ќе дознае синот, тој сигурно ќе дојде. „Не ми вреди ништо, само пиши ми дека сум мртва, те молам. И објаснувам дека не смеам да го пишувам тоа.
Замина плачејќи без глас, не сум сигурен дека се вратила жива дома.
Тој стрес е со мене и денес. Одамна не сум отишол во Сопоќане. Никогаш во животот не сум доживеал нешто потажно. Сум бил на погреби. Тие се прослава во однос на огромната тага на слабата, стара и слепа мајка. (Мислам дека читателот ќе разбере дека јас сум доктор по професија и затоа ме бараше старицата.)
Фото: Пекселс
Вакви и слични трагедии, познати и непознати, има безброј во српското село Рашка, каде само оние кои немале сила да заминат и да ја чекаат смртта како спас од бедата што им ја предизвикува животот. Умираат од природна смрт или сами си ги одземаат животите.
И после смртта страдаат тие несреќници, затоа што црквата нема да им ги удостои со погреб. Останатите роднини молат, бараат медицинска документација за да се покаже на црквата дека нивните покојници се психички растроени за црквата да ги удостои со погреб.
Фото: Пекселс
И дали е можно да се остане психички невознемирен во такви тешки услови за живот? Старите луѓе во селото се сите депресивни, бидејќи живеат во невозможни услови. Тоа не е село, туку живеалиште на мртвите.
Фото Илустрација
Ако останат старецот и бабата, некако се уште се живи. Баба меси леб и ја молзи единствената крава, а многумина не молзат ниту една крава. Но, кога баба умира, дедото буквално гладува. Исцрпен, напуштен од сите, не може да ја обработува земјата, а леб нема каде да купи, не знае да меси.
Не толку ретко се случува дедото да се обеси набргу по смртта на бабата. Од голема почит кон баба му, тој многу сака да ги изврши сите погребни обичаи, но не може да поднесе и пред смртта на баба аи си го одзема животот. Се случува да нема кој да го ископа гробот на покојникот, па попот го ископа гробот и сам го закопа, како што беше случајот во српското село Селац кај Нови Пазар.
ФОТО: Илустрација
