Исцрпувањето не е доволно за да опишам низ што минувам. Јас сум исцрпена, но овој замор е над физиолошкиот замор. Тоа е психолошко, емотивно убиство.
Изморена сум, страшно сум изморена да бидам силна. Изморена сум да се насмевнувам на моето лице секој ден и чувствувам обврска дека треба да бидам одлична жена за секого и за сите.
Одеднаш седам тука, се чувствувам изгубено и несигурно, и не знам кој правец да го фатам.
Поминав премногу време негирајќи ги моите чувства, а сега се чувствувам како да сум јас.
Кога другите ме гледаат, ме гледаат како способна, но мојата душа е исцрпена – тие ме гледаат како стабилни – но јас се распаѓам одвнатре.
Се чувствувам како да го поминав целиот мој живот обидувајќи се да докажам дека сум силна. Истрошив толку енергија за да бидам силна и да ги сокријам вистинските чувства и сега сум уморна.
И сега, јас сум онаа која стана бледа и исцрпена.
Кога сте секогаш силни, обично ги потиснувате вашите желби, мисли, а понекогаш дури и како се чувствувате. Кога сте секогаш силни, вие сте многу внимателни во делењетона вашите проблеми на некој друг.
И луѓето кои се толку зафатени, ретко бараат помош. Но, како силна личност, секогаш се препуштате на предизвиците, и можете да го добиете моментот кога ќе стигнете до местото на стрелање.
Точно е дека најмоќните од нас најчесто имаат потреба од помош. Сега гледам дека на сите нас ни треба некој кој е само малку посилен од нас.
Често велев дека никој не треба да знае ништо за моите борби, бев убеден дека оние што се силни немаат потреба за докажување.
Што ако некој ги види солзите што ги држите за себе?
Што ако некој ги дознае вашите најдлабоки соништа и желби во животот?
Сега се чувствувам исцрпена од бегство од мојата потреба да бидам ранлива.
Јас сметам на некој кој се грижи за мене, не финансиски, но сакам силна рака околу моето рамо, некој кој може да ме држи на земја. Јас сум економски независен, но не сакам да останам психолошки најсилен.
Сакам некој да ме гали…
