На петгодишното девојче и се отстранети сребрените очи заради кои многумина ја нарекуваа “чудовиште”.
Девојчето кое се вика Примроуз Остин, од децата кои ја опкружуваа беше наречена „чудовиште” заради нејзиниот екстремно редок синдром „продорни сребрени очи“. Родителите на малата Примроуз донесоа тешка одлука – тие решија да и ги отстранат очите откако гледале како таа страда од неподнослива болка.
Девојчето имаше зголемен притисок и перде на едното око, додека другото полека се намалуваше.
Кога таткото Крис и мајка Ерин од Буфорд, Џорџија, САД, во 2016 година, ја посвоија малата Ости, им беше кажано дека таа е слепа поради нелекуван конгенитален глауком. Им беше кажано дека ова предизвикува заматен поглед и дека е потенцијално глуво детето.
Имено малата Примроуз која е родена со конгенитален глауком, што во превод значи дека таа има сребренкасти очи, е слепа и има проблем со слухот.
Мајката веднаш ја напуштила после раѓањето, а цели две години ниту еден доктор не сакал да ја лекува, па ова бебенце има претрпено големи болки.
Исто така имала потешкотии во развојот. Не само што не можела сама да го држи шишенцето со млеко, туку не можела воопшто да ја држи и главата исправена. Месеци поминувале, а таа живеела во сиропиталиште, без никаква надеж дека ќе биде посвоена. Сепак, дома во САД, тестовите покажаа дека имале штетен синдром 6p25 кој ги предизвикал компликациите со очите, структурата на мозокот, недостатокот на мускулен тон и други проблеми.
Тешка агонија и хирургија
Откако Примроуз се најде во „криза” пред осум месеци, експертите беа збунети од причината за нејзината агонија, која беше толку интензивна што плачеше 16 часа на ден. Не јадеше и не пиеше, а нејзиниот нервен систем беше здивеан.
Магнетната резонанца покажала степен на оштетување на очите, а нејзините родители биле присилени да донесат одлука со која ќе го променат нејзиниот живот. По отстранувањето на нејзините очи, девојчето чудесно се опорави. Почна повторно да оди, па дури и ја научи формата на знаковен јазик заснован на допир за да комуницира.
