Долго време не сум ја посетил баба, и се чувствувам лошо поради тоа: Според погледот, мисли дека засекогаш сме ја оставиле таму!
Баба ми, е од село, не знае многу.
Јас не сум ја посетил баба ми долго време и можеби ќе се утешам со фактот дека нејзиниот дом за стари лица не е во мојот град и дека сум далеку и немам време, но тогаш само би се лажел себеси.
Додека разговаравме по телефон, јас спомнав дека ќе бидам таму за два дена, а таа ми рече, за жал, дека го очекува тоа, бидејќи таа беше сама таму и е несреќна. Не ја посетуваме доволно.Во нејзините очи изгледа дека е оставена да остане таму засекогаш, и не е далеку од волја на вистината, тоа е повеќе како јавна тајна за која не се зборува гласно, бидејќи работите за кои не се збори, значат дека тие не се случуваат.
Ние го знаеме ова и јас и целото мое семејство, татко ми и мајка знаеме кога зборуваат за благосостојбата на нашиот селанец кој не знае што е најдобро за неа, па затоа бара повторно дозвола да се врати во својот дом, истата каде што живееше насекаде живот, и исто како што таа денес бара дозвола да се врати таму, толку многу одамна, таа секогаш бараше дозвола за секој од своите изговорени зборови и дела.
Баба ми, не ги познава земјите од Европа, но знае за Германија, може да скрие 2000 динари од пензијата да ми подари мене. Баба ми, има збрчкани раце од доживотно работење и не може да даде отпечаток за нејзината лична карта.
Баба ми нема право да размислува и да нема глас затоа што е стара, неуки селанка и никој не сака да го слушне нејзиното мислење, таа често знае дека седи во мал агол од кујната кога јадеме на масата затоа што не сака да седи со нас затоа што таа беше научена кога јаде после сите други, оние преостанати ручеци што ги готви.
Понекогаш ќе ја фатам како плачеше, а потоа, во тие моменти кога ќе ми ја покажеше нејзината срамежлива, мека страна, ќе ми кажеше дека целиот нејзин живот е мизерија и тишина што ја прекинуваше проклетство и реченица. Таа што има законско право во земјата да гласа, но не и во сопствената куќа, а одамна кога беше млада и неискусна и кога сонуваше, ќе и биде вратена на својата работа како „неуки домаќинки и селани“.
Денес баба ми е стара и тенка, лицето е збрчкано и жолто, забите ги нема и тие се заменети со протеза што ја држи во чаша, а пред многу време тоа беше младо лице, зелени очи, долга црна коса врзана во плетенки нејзината сестра престана да спие за да не биде поубава од неа.
Дури и тогаш, баба ми сонуваше за свој глас и за едно хармонично семејство со кое ќе се смири во нејзините стари денови и чекаше нејзината смрт да затропа на вратата на нејзиниот среќен дом, наместо тоа да ја чека пред вратата на еден мал, сиромашен дом за стари лица. Таа денес чека смрт и ја очекува како награда за животно дело.
Понекогаш доаѓам да ја утешам дека не е сè црно, таа ме претекнува со прашањето каков живот живее? Дали таа живее воопшто? И тогаш се прашувам дали некогаш живеела живот достоен за тоа име? И тогаш, од почит кон неа, јас престанувам да ја утешувам и само ја гушкам.
Се прашувам дали некогаш сама ќе одговори на прашањата зошто останала и зошто го одбрала тој живот кога можела да оди некаде толку многу пати што би имала глас, но одбрала да молчи и сè уште чека да си замине од овој свет во мал старечки дом што се заклучува кога ја оставаме и ја оставаме неа и многу други сами во малите соби каде што го чекаат судниот ден како последен чекор од нивните животи.
